ساخت ریل های راهنمای مورد استفاده در صنعت آسانسور بر اساس استاندارد بین المللی ISO 7465 بوده و به تولید کنندگان مجوز تولید ریل های سرد با دو روش، ماشین کاری و همچنین کشش سرد را می دهد. براساس استاندارد ساخت ریل های آسانسور بدین شرح است که حداکثر و حداقل مقاومت فولادی در ریل هایی با مقطع T به ترتیب 520 و 370 نیوتن بر متر مربع می باشد. برای مشخص نمودن روش های ساخت ریل های راهنما ، از پسوند های ذیل استفاده مینمایند:
ریل هایی که به روش ماشین کاری ساخته شده اند پسوند B/ریل هایی که به روش کشش سرد ساخته شده اند پسوند A/ ریل هایی که به روش ماشین کاری سرعت بالا ساخته شده اند پسوند BE/

فرآیند ریل های ماشین کاری بدین صورت می باشد که، پس از فرآیند نورد، جهت صیقلی و یک دست شدن سطح نهایی ریل ها، به وسیله ماشین کاری لایه هایی از روی ریل ها برداشته می شود. نمی توان ریل های تولید شده توسط هر یک از روش ها را نسبت به هم برتر دانست. در فرآیند تولید محصولات فولادی، شمس فولادی به روش های ذیل به اشکال گوناگون تبدیل می شود:

فولاد کشش

به واسطه نیروی کششی فلز از درون قالب خارج می شود. در این روش شکل دهی فولاد (در اندازه های مورد نظر) با تلورانس بسیار کمتری انجام می شود. محصول نهایی صلب تر و سخت تر نسبت به روش نورد بوده و همچنین دارای مقاومت کششی و فشاری بالاتری می باشد.
نورد (به روش های گرم و سرد) در صنعت آسانسور.

از میان دو غلتک شمس فولادی را عبور می دهند. در روش نورد سرد، فولاد به دمای ۷۰۰ درجه رسیده و همچنین در روش نورد گرم ، فولاد به دمای ۵۰ تا ۱۰۰ درجه بالاتر از نقطه تبلور مجدد فولاد می رسد.کشش به طور معمول در دمای محیط انجام شده و ضخامت و سطح مقطع محصول نهایی با توجه به خواص مورد نیاز، پس از فرآیندهای شکل دهی متفاوت خواهد بود. در این روش ها بایستی با توجه به خواص گرمایی فولاد مورد استفاده، قبل از فرآیند شکل دهی و سرد شدن فولاد، ابعاد سطح مقطع تخمین زده شود.

تاثیرات درجه حرارت بسیار مرتبط با نوع ماده و ناخالصی های آن می باشد. تاثیرات دما بر ویژگی های فلزات به شرح ذیل می باشد:

بر منحنی تنش – کرنش تاثیرات مهمی می گذارد.با افزایش درجه حرارت، خواصی همچون چقرمگی، چکش خواری و همچنین تورق پذیری افزایش می یابند.با فازایش درجه حرارت، خواصی همچون تنش تسلیم، حد نهایی استحکام کششی فلزات و همچنین مدول الاستیسیته کاهش می یابند.با افزایش درجه حرارت، توان سخت کاری کاهش می یابد. (تغییر شکل به راحتی امکان پذیر می باشد)

با فرض یکسان بودن کیفیت و آلیاژ فولاد خام مورد استفاده و استاندارد بودن فرآیند تولید می توان پروفیل های نهایی را با هم مقایسه نمود در غیر این صورت مقایسه بسیار دشوار خواهد بود.

مرحله اول و عملیات گرم

شمس فولادی به وسیله نورد به شکل سپری در آمده و به دو روش ماشین کاری یا کشش سرد به محصول تبدیل می شود. دو فرآیند ماشین کاری و کشش سرد شامل مرحله پرداخت یا Finishing می باشند که در دمای محیط انجام شده و پایه پروفیل Tشکل مورد استفاده هر دو ، به یک روش تولید می شود. در ساخت ریل به روش کشش سرد به دلیل وجود فشار و تغییر ساختار مولکولی، مقاومت فشاری و کششی در محصول نهایی بیش تر شده و ناهمواریهای بسیار و برجستگی هایی روی ریل باقی می ماند که آنها را برای سرعت های پایین مناسب تر می سازد. ریل های ماشین کاری شده سطح صیقلی تری نسبت به ریل های ساخته شده به روش کشش سرد دارند به طوری که در سرعت های بالا حرکت نرم تری را فراهم می سازد.

ریل آسانسور تولید شده به روش کشش سرد دارای افزایش طول متفاوتی بوده در نتیجه موجب بروز تنش سه بعدی در ریل تولیدی می شود(عملیات تنش گیری در سطح مقطع های بزرگ دشوار می باشد) بنابراین بایستی برای تولید ریل با سطح مقطع های بزرگ از روش ماشین کاری استفاده نمود. استفاده از ریل های آسانسور تولید شده به روش کشش سرد به علت داشتن تلورانس بالاتر( در صافی ریل ها ) در سرعت بالا و ارتفاع بالا (به دلیل تکان های زیاد و کاهش نرمی حرکت )مناسب نمی باشد. در روش های ماشین کاری و همچنین کشش سرد از فولاد های متفاوتی جهت تولید ریل استفاده می شود. در روش ماشین کاری از فولاد ۴۳۰B و در روش کشش سرد از فولاد 360B که به ترتیب معادل St44 و St37 می باشند استفاده می شود. فولاد به کار رفته جهت تولید ریل به روش کشش سرد گران تر بوده و به علت بالا بودن سرعت فرآیند کشش سرد، می توان از ضایعات تولیدی، جهت تولید ریل های آسانسور با مقاقطع کمتر ( T5 و T9 ) که در ارتفاع ها و سرعت های کمتر کاربرد دارند، به صرفه تر می باشد.